คนดี จะไม่ลืมคุณ ลูกดี เขาจะไม่ลืมพ่อแม่
ไม่ว่าเราจะประสบความสำเร็จ มีเงินทองมากแค่ไหน ก็ต้องกตัญญูต่อพ่อแม่เสมอ
คนจีนโบราณเคยกล่าวไว้ว่า ลูกที่ไปทำงานต่างประเทศ “เลี้ยงเสียเปล่า”
ลูกที่ได้ดิบได้ดี มีชื่อเสียง ใครๆต่างก็รู้จัก “เลี้ยงให้คนอื่น”
ลูกที่ไม่มีหน้ามีตา อยู่กับพ่อแม่ แบบนี้ถึงแก่แล้วก็พึ่งพาได้
ทำไมคนจีนโบราณถึงได้กล่าวไว้เช่นนั้น นั้นก็เพราะ เมื่อลูกยิ่งก้าวหน้า ได้ดิบได้ดี ก็จะยิ่งห่างออกไป ไปทำงานได้ดีต่างถิ่น อยู่ไกลพ่อแม่ แม้ว่าจะส่งเงินกลับมาให้ตลอด แต่เงินมากมายเหล่านั้นก็ทนแทนความอบอุ่นที่มีลูกอยู่ข้างกายไม่ได้ ส่วนลูกที่ทำงานแถวบ้าน ไม่ได้มีหน้ามีตา เป็นแค่คนธรรมดาหาเช้ากินค่ำ แม้ว่าจะไม่มีเงินมากมายอะไร อาจไม่ได้ตอบแทนบุญคุณที่พ่อแม่ส่งเสียเลี้ยงดู แต่ก็ยังอยู่เป็นเพื่อนพ่อแม่ทุกวัน อยู่ดูแลกันจนแก่เฒ่า
ถ้าจะให้เทียบกันแล้ว ลูกที่ได้ดีมีฐานะก็จะแสดงความกตัญญูด้วยวัตถุสิ่งของ แต่ส่วนลูกคนธรรมดาไม่ได้มีหน้ามีตา กลับตอบแทนความกตัญญูด้วยความอบอุ่นที่อยู่ข้างกายกันทุกวัน ให้ความดูแลเอาใจใส่ ถ้าบ้านไหนมีพี่น้องเยอะ ก็จะยิ่งเห็นได้ชัดเลย ลูกที่อยู่ไกลคงไม่ได้บินกลับมาหาพ่อแม่บ่อยๆหรอก แต่บ้านไหนที่มีลูกคนเดียวเขาอาจบินไปๆมาปีละครั้ง แบบนี้คนเป็นพ่อเป็นแม่ คงต้องเป็นคนแก่ที่เหงาอยู่บ้าน
เรามักจะเห็นได้เลยว่าลูกคนที่ได้ดี มักจะเป็นที่รัก ที่โปรดปรานของคนเป็นพ่อแม่ตั้งแต่เด็กๆ จะได้รับความรัก ความเอาใจใส่อยู่ตลอด เพราะลูกที่ได้ดีมักเป็นคนเก่ง เรียนดี เป็นความภาคภูมิใจของพ่อแม่ ในวันที่มีแขกมาบ้าน พ่อแม่ก็จะพาลูกคนเก่งไปแนะนำให้แขกได้รู้จัก ชื่นชมลูกไม่หยุด และบางทีก็เผลอพูดชมออกรสจนเสียงดังแบบไม่รู้ตัว
ส่วนลูกที่เรียนไม่เก่ง ไม่ได้มีหน้ามีตา ก็มักเป็นคนที่พ่อแม่มองข้าม ไม่ใช่ลูกคนโปรด เอาไปอวดใครเขาก็ไม่ได้ จึงไม่ค่อยได้รับความรัก ความใจใส่เหมือนลูกคนเก่ง และมักจะโดนดุ โดนตีเป็นประจำอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ในช่วงที่พ่อแม่กำลังให้ความรัก ความเอาใจใส่กับลูกคนเก่ง พ่อแม่ก็เริ่มที่จะอายุมากขึ้นเรื่อยๆทุกวัน หมดเงินหมดทองไปเยอะ เพื่อที่จะส่งลูกคนเก่งเรียนสูงๆให้ได้ดิบได้ดี จบมาจะได้มีหน้ามีตา มีฐานะที่ดี เลี้ยงดูพ่อแม่ได้ยามแก่เฒ่า
ส่วนลูกที่เรียนไม่เก่ง ก็ได้เพียงแค่ของเหลือๆแค่ไม่กี่อย่าง อาจได้เพียงเศษเงินนิดหน่อยไม่ได้เรียนโรงเรียนดีๆแบบใครเขา อย่างมากก็ทำงานบ้าน หางานเล็กๆน้อยๆเลี้ยงชีพไปวันๆ เมื่อไม่ได้เป็นลูกคนโปรดก็ต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก
มีประโยคหนึ่งที่บอกไว้ว่า ญาติที่ห่างไกลเทียบไม่ได้กับเพื่อนบ้าน มันก็จริงนะ เพราะเมื่อพ่อแม่แก่ตัวลง ใครละจะคอยดูแล จะฝากความหวังไว้ที่ใครได้ เงินทองถึงแม้ว่าลูกจะส่งมาให้ แต่มันก็ทดแทนความเอาใจใส่ไม่ได้หรอก ถึงมีเงินทองมากมายแต่ต้องไปอยู่บ้านพักคนชรา มันก็คงเหงาแบบเลี่ยงไม่ได้จริงๆ ลูกบางคนมารับพ่อแม่ไปอยู่ด้วยในเมือง อยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคย แม้ว่าบ้านจะใหญ่โตหรูหราแค่ไหน ก็เทียบกับบ้านที่คุ้นเคยไม่ได้ พ่อแม่หลายคนถึงเลือกที่จะกลับมาอยู่เป็นคนแก่ในบ้านที่คุ้นเคยนอกเมืองจะดีกว่า
พ่อแม่อาจมีทำผิดไปบ้าง พูดจาไม่ดีไปบ้างแต่ก็รักลูกๆเสมอ วันนึงที่พ่อแม่แก่แล้วอย่ามัวแต่ทำงานหาเงินทองจนไม่มีเวลา หันกลับมาดูแลพ่อแม่บ้าง มาเยี่ยมท่านบ่อยๆอย่าปล่อยให้ท่านต้องเป็นคนแก่ที่เหงาอยู่บ้านคนเดียว ถึงแม้เราจะมีเงินทองมากแค่ไหน มันก็สู้ความอบอุ่น ความเอาใจใส่ไม่ได้หรอกนะ
ขอขอบคุณที่มาจาก kubkhao.com
